Dag 20 - naar Orlando

Om half 8 opgestaan. Eerst ontbeten en toen gestart met de koffers inpakken en alle losse spullen in tassen gedaan. Het bed afgehaald en in de wasmachine gestopt, net als de laatste handdoeken. Daarna spullen in de auto.

Wij hadden onlangs 2 treetjes water (24 flesjes per tree) gekocht en toen kregen we een derde gratis. Die krijgen we dus nooit meer op in die paar dagen. Dus ik heb bij de buren aangeklopt en gevraagd of zij nog 24 flesjes water wilden.  De buurvrouw was alleen thuis, want de buurman gaat ’s ochtens altijd wandelen. Ze vond de aanloop wel gezellig, want we raakten haar niet meer kwijt. Ze vroeg of we volgend jaar weer kwamen. Zij wel (wenn Gott es will) en ze hadden al met de kinderen afgesproken dat ze uitgestrooid wil worden in de Golf van Mexico. Net als de buurman die we paar jaar terug hier hadden, die bleek in december te zijn overleden. 

Verder moest ze vanalles weten over Nederland, vroeg ze of ze binnen mocht kijken in ons appartement en wij mochten dat van hen zien. Daarna nog een half uur buiten voor de deur gestaan. Pfff, de zweetdruppels rolden overal. 

Op enig moment kwam de dame die ons appartement ging schoonmaken. Was een vrouw die wij toch al gauw halverwege 70 jaar schatten. Toch wel erg wanneer je op die leeftijd nog andermans huizen moet schoonmaken. Ik was blij dat wij het heel netjes hebben achter gelaten en dat ze bij ons niet zo veel werk had. 

Onderweg kwamen we weer langs Apollobeach, met het Manatee viewing centre. Dit was dit weekend weer voor het eerst open. We zijn even gestopt, maar zoals verwacht waren er nog geen manatees. Water in Florida is nu nog warm genoeg voor deze dieren. Daarna door naar Orlando. Daar waren we rond 13 uur.  We zijn gaan lunchen bij Cracker Barrel en weten nu zeker “daar gaan we nooit meer naar toe.” Dit was onze derde keer. Eerste keer best lekker geluncht, al een aantal jaren geleden. Twee jaar geleden moesten we daar verplicht naar toe met Thanksgiving, omdat dit de enige zaak was die open was. Heel vies, en vandaag heb ik het ook laten staan. Bah. Peter trouwens ook.

Peter wist zeker dat ons huis bij Bella Vida was. Dus daar reed hij naar toe.  We moesten ons eerst identificeren bij de poort (gated community) bij een bewaker. Daarna naar de incheck. Vertelde die dame dat zij geen inchecks deed voor Booking.com. Wij wisten niet waar we dan naar toe moesten. Ik vreesde al dat we betaald hadden voor iets wat niet bestond. Zij ging voor ons bellen. En de dame aan de lijn wist meteen wie we waren. Wanneer we onze gegevens even zouden mailen, dan hoefden we niet langs te komen (half uur rijden) en zou zij ons de info mailen. Dat gebeurde en toen bleek dat ons huis 200 meter verder op stond.

Prima huis, beetje spartaans ingericht. Boven 3 slaapkamers: 1 met een groot bed, 1 met een kleiner 2 persoonsbed en 1 met 2 bedden. Die laatste kamer is onze offerkamer. Nog geen zin gehad om die uit te pakken. Onze kamer heeft ook een badkamer en dan is er nog een badkamer. En dat allemaal zonder dat we een supergroot huis hebben. Wel een hoog huis.

We hebben een eigen zwembad, van 2 bij 2 meter. Maar ook een gezamenlijk zwembad. Dat is een bad van wel 25 meter lang, maar helaas maar 90 cm diep. Dus je raakt steeds de grond. Maar wel lekker koel water. Heel veel ligbedden en lekker rustig. 

bij het gedeelde zwembad 

onze straat 

ons huis

woonkamer

keuken

zwembad

Net kwamen we thuis van het eten en toen lag er een dode hagedis in de keuken. Die lag er vanmiddag nog niet. Waarschijnlijk mee naar binnen gerend en in het donker dood getrapt. 

Morgen gaan we naar een preserve in de omgeving bij Apopka Lake. Dit was twee jaar geleden gesloten vanwege Irma.

Vannacht wordt hier de klok verzet naar wintertijd en is het tijdsverschil weer 6 uur. 

Groetjes

Peter en Monique